Zondag is het dan de beurt aan ons.. Sinds dit seizoen lopen Pieter, Tobias en ik samen met de ervaren rot Frans in de MSR. Dit zou de eerste keer zijn dat we met z’n vieren aan de start verschijnen. Zaterdag bij de KSR was de opkomst van onze club niet erg groot, Kapser en Stefan. Ook bij ons moeten Pieter en Frans zich af melden omdat ze zich niet fit voelen. Blijft de eer aan Tobias en mij. Het is voor mij pas de tweede MSR van dit seizoen, de eerste gefinisht zonder bandje… Dan is het toch even alle moed bij elkaar verzamelen en gewoon starten! Gelukkig heb ik een meeloper en dat maakt het een stuk leuker.
Het is zeker weer Gendringen-weer. Een mooie koude NO wind. Het verrast ons niet. Ik start om 10.50u. Tobias ruim een half uur later. Mijn streven is om hem voor te blijven 😊 en dat zal uiteindelijk wel lukken al is hij wel weer bizar snel!
Het parcours is voor een groot deel hetzelfde als bij de KSR. Halverwege is er een extra lusje met zo’n 6 hindernissen. De lopers uit mijn startgroep laat ik mooi voorgaan, rustig starten. Bij het enige stukje bos dat de run in Gendringen bij hindernis 10 aandoet – bij de rest lopen we er echt omheen! – komt Frans Mussche uit Staphorst mij voorbij gesjeesd. Hij loopt top 10 bij de mannen maar is later gestart dan ik. Echt bizar hoe hoog het tempo bij die mannen ligt, ze doen net alsof het een sprint KSR is maar halen de hindernissen ook gewoon met gemak. Zo af en toe spot ik nog eens een van de snelle dames en ben tevreden met het feit dat ik ze niet gelijk helemaal uit het oog ben verloren.
Veel hindernissen herken ik van vorig jaar en er blijven toch gewoon een paar leuke stukken inzitten. Traditiegetrouw mogen over schotten en hekken heen, ontbreekt de hufter niet, is ook het stukje door de boerderij heen niet weggelaten, zijn de weilanden en akkers eindeloos drassig, herken ik de lange triangels en de spaanse ruiter weer en mag ik ook dit keer een stukje peddelen in een wiebelige kajak. Voor de langere afstand zaten er ook wat mooie combi’s met korte touwtjes, netten, lianen, apenhang en pakplanken. Niet super zwaar maar uiteindelijk zie je toch menige MSR’er op de touwen uit rusten. De klapper was wel de slappe postmanwalk over het water. Op het verste punt van de route. En de arme LSR’ers mochten hem zelfs 2x doen. Voor mij duikelen de lopers één voor één het water in. ‘Nee!!’ schreeuwt het in mijn hoofd. Beltrum flashbacks. Ik zie een dame de hindernis bedwingen en neem me bij poging 4 voor hetzelfde te doen. Het lijkt wel of een magische hand mij helpt… ik kom droog aan de overkant. Een klein vreugdesprongetje is op z’n plek… 😊
De rest van het parcours kan ik mijn niet zo goed herinneren. ‘Zou Tobias droog zijn overgekomen?’. Uiteindelijk beland ik toch op de atletiekbaan en mag ik de laatste hindernis gaan doen en die paallianen zijn veel gladder dan in de trainingen. Mijn kleine spanwijdte helpt ook niet echt mee. Na een aantal pogingen lukt het dan toch en mag ik na 2u06min eindelijk de bel luiden! Met bandje! Wat een gekke wereld is het toch dat je blij kan zijn met het feit dat zo’n rood papieren ding nog gewoon om je pols zit… 😊
Niet veel later komt Tobias binnen. Rillend van de kou. ‘Hij heeft het niet droog gehouden dus…’. Heel tevreden en na een tomatensoepje ook weer gewoon de oude. Tevreden, sterke verhalen vertellend valt de 1,5u durende terugreis eigenlijk wel mee.
Op naar Kootstertille! En dan hopelijk wel een keertje met z’n 4en!!
